Overweging op zondag 19 juli door Diaken Rob Mascini bgg van Sacramentsdag
Ze moesten gaan zitten in het groene gras.. ze luisterden naar de taal van de liefde. Daarvoor waren ze gekomen. Het is de taal van Jezus. Iedereen verstaat die taal en iedereen droomt ervan… Waar die taal gesproken wordt kleurt de aarde groen, de kleur van de hoop.
Ze waren naar Jezus gekomen, Hij sprak zo anders dan de wetgeleerden, de bijbelgeleerden, de hogepriesters en al die anderen hooggeleerd en hoogeerwaard.
De taal van Jezus, was zo gewoon, kwam uit het hart. Hij veroordeelde de schijnheiligheid van de kerkleiders en van de politici, Hij sprak niet over “wet is wet” en “zo zijn de regels”. Hij wist hoe het in een mensenleven kan gaan: “Wie zonder zonde is, gooie de eerste steen”, Hij zei dat we ook zelf in de spiegel moeten kijken, onze eigen fouten zien, en dat we dan ook echt sorry kunnen zeggen, en de fouten van een ander kunnen vergeven.
Ja, waar die woorden klinken wordt de aarde even groen.
Bij die woorden kunnen we dromen en hopen op een leven dat er anders uit gaat zien… Dromen van wat een feest het zal zijn als we in onze gezinnen, onze families goed kunnen maken wat fout was. Juist als je elkaar lief hebt, beschadig je elkaar zo gauw, Wat een feest het zal zijn als we in ons verdeelde landje liefdevol elkaar verstaan en tot eenheid komen… rechts, links, populistisch, progressief, als we de handen in een konden slaan om eindelijk die mensen in Groningen te kunnen helpen, de bedrijven , de boeren die het niet redden, de uitkeringsslachtoffers, de kinderen uit huis geplaatst, de mensen die al jaren wachten op een huis, de Oekraïners, de Syriers, de Afghaanse vluchtelingen. Hoe prachtig het zal zijn als Rusland en de Oekraïne, Amerika en China en al die andere landen elkaar zouden verstaan en voor liefde, vrede zouden kiezen.
Zo dromend moeten ze bij elkaar gezeten hebben daar in het groene gras van Galilea, gekluisterd aan die woorden van Jezus. Ze vergeten alles en iedereen om zich heen. Ze vergeten de tijd. Ze krijgen honger, paniek, hoe koen ze aan eten? De droom is weg… de realiteit rammelt in hun maag.
Wat zijn die mooie woorden waard. “Jezus, geef ons eten”. Roepen de vrienden. “Nee” zegt Jezus “Nee, nee” Als je in die droom van de liefde gelooft ga je zelf aan het werk. “Jullie moeten het doen.. Geeft Gij hen maar te eten” is het antwoord.. Het begon met een kleine jongen met vijf broden en twee vissen. Kleine mensen kunnen veel voor elkaar betekenen. Zeg nooit… “dat kan ik niet, wie ben ik? God jij moet het maar doen”. Er bleek genoeg, manden vol met brood.
Lieve mensen, we moeten zelf aan de droom werken dat deze wereld anders kan, werken aan die woorden van Jezus. Ja we zijn kleine mensen. Maar waarom zouden wij niet in die mooie droom kunnen geloven? Waarom zouden wij niet de deuren van ons hart open kunnen gooien, en de taal van de liefde kunnen gaan spreken? Sorry zeggen, troost bieden, hulp verlenen, al die dingen die eigenlijk zo vanzelfsprekend zijn . Al die dingen waarvan ook wij weten dat ze nodig zijn om tot vrede te komen, tot wat meer liefde niet alleen wereldwijd, maar ook in onze eigen families, gezinnen en huwelijken. Met alleen in de kerk blijven zitten, met bidden alleen red je het niet. Je zult– net als dat jochie met die paar broodjes en die paar visjes– gewoon kunnen beginnen, steeds weer opnieuw beginnen met vrede brengen en het goede zeggen en het goede proberen te doen. Steeds weer opnieuw die droom tegemoet.
En ik denk dat velen dat ook doen.. en ik denk dat we ook zien dat dat mensen bijeen brengt. Neem nou alles wat er gebeurt rond de oorlog in het oosten. Zie eens hoe dorpen, steden, parochies hulp bieden aan vluchtelingen en slachtoffers. Eens zal die taal van de liefde in het oosten worden verstaan… Misschien over vele jaren,,, maar zoals na elke oorlog zullen de daders inzien hoe verschrikkelijk fout ze waren.
Laten we – echt in Gods naam – die droom van vrede blijven koesteren. Want als je die opgeeft, als je mopperend bij elkaar blijft zitten, niet wetend wat te doen, dan gebeurt er niets en geef je vrij spel aan de boze krachten om je heen.
Zo is het in de Oekraïne, maar zo is het ook in ons eigen leven… Koester de droom dat je het goed kan hebben met de mensen die je liefhebt. En daar waar het fout is… ga er zelf op af… zeg sorry.. geef een hand… een kus.. een bos bloemen… niets doen, mokken, bang zijn brengt je nooit tot verzoening en maakt het leven nooit meer zoals het was. Het zal niet altijd lukken.. maar vroeg of laat komt het terug.. de liefde, de vrede, de goedheid.
Hier in de kerk is het als daar in Galilea. Hier koesteren we de woorden van Jezus. We vieren dat het eens waar wordt… het dagelijks brood gedeeld, de beker van lief en leed samen gedronken. De aarde kleurt zich – als het goed is – bij iedere kerk groen. De droom van een beetje gelukkig leven, daar bidden we om, daar zingen we om, niet alleen voor later, maar ook een droom om nu al aan te werken … vanaf de trappen van de kerkdeur.
