Overweging op 31 aug 2022, door Wim Blüm, Antonius Gemeenschap
In mijn welkomswoord zei ik al dat het afgeven van een visitekaartje nog niet betekent dat iemand je kent. Ze weten dan hoe je heet, misschien staat er op waar je woont. En natuurlijk een telefoonnummer en mailadres zodat je voor de ander te bereiken bent. Soms staat er ook op wat je bent van je beroep of de functie die je hebt in een bedrijf of andere organisatie. Maar laten weten waarvoor je staat, wie je bent en wat je keuzes in het leven zijn, lees je niet af van een visitekaartje.
Als we kijken op welke wijze de broeders inzicht gaven in waarvoor ze staan is dat niet mis. Ze stonden toe dat mensen hen de kleren van het lijf scheurde, dat ze toestonden modder naar hen werd gegooid en meer van die vernederende zaken. In die tijd werd op ze neer gekeken als waren ze oud vuil. En de broeders deden niets anders dan volgen wat Franciscus hen voorhield. Ze wilde doen wat Franciscus ook deed God volgen en nederig en dienstbaar zijn.
Ik weet niet of ik dit allemaal had genomen als ik er voor had gestaan. Minimaal had ik een flinke woordenstroom uit mijn mond laten komen met niet al te vriendelijke woorden. En als ik gedacht had dat ik sterk genoeg te zijn om ze te verslaan er waarschijnlijk op los geslagen.
Daar komt al het eerste op stekel tevoorschijn, als ik sterk genoeg dacht te zijn. Ik ben toch ondanks de vernedering bang om in elkaar geslagen te worden en stel me dan maar nederig op zodat ik niet meer weerstand bij die andere overhoop haal als al gebeurt op dat moment.
Wanneer je tegenwoordig een persoon bent die veel in de media komt kun je regelmatig via allerlei kanalen te horen krijgen dat mensen het niet met je eens zijn. Je mag dan een hoogwaardigheidsbekleder zijn maar dat ontlast je niet van scheldpartijen en bedreigingen van de ergste soort.
Zo was het ook bij Jezus, daar waren nog geen mogelijkheden om de verwensingen te doen zonder dat bekend werd wie je was. Toen richtte men zich direct op de persoon die, in de ogen van de mensen, geen ware dingen heeft gemeld. Vanuit de opdracht die Jezus gekregen heeft is hij aan de slag gegaan als gezalfde van God. Zijn woorden kunnen voor buitenstaanders als hoog van de toren geblazen klinken, maar hij gaat voor wie hij is. Men geeft dan aan: wie denkt hij wel dat hij is, hij is toch de zoon van Jozef. Ze zeggen eigenlijk, hij is toch maar van eenvoudige afkomst? Wat denk ij wel? Maar Jezus laat direct weten hoe hij er over denkt. Geen profeet is geëerd in eigen stad. En daarmee trapt hij hen op hun hart. En dat roept woede op.
Je kan je afvragen of er wel mensen zijn die hun eigen weg zonder een conflict in hun leven, kunnen gaan. Zou er een van ons nog steeds zonder kleerscheuren van af zijn gekomen. Ik ken ze niet en ik persoonlijk ook niet.
Maar Jezus ging toen ze hem naar de afgrond dreven, midden tussen hen door – zijn eigen levensweg. Hij wist al langer dat hij zich met hart en ziel ging inzetten voor bevrijding van de mensen. Jezus wist wat hij wilde en ging daarvoor recht door zee, of te wel hij trok zich niets aan van wat de anderen vonden. Net eigenlijk als de broeders, die ook gewoon hun weg bleven gaan.
Hebben wij al die weg gevonden, zijn wij al vastberaden en vastbesloten onze eigen weg te gaan?
Ik ben me bewust dat we bv wat deze kerk betreft wel een weg zouden weten die we willen gaan, maar de mensen die er over beslissen daar een totaal andere mening over hebben. En die zijn de beslissers. Maar dat behoeft ons niet te weerhouden een weg te gaan die bij ons past, mogelijk dan op een andere plek, maar wel langs dezelfde weg.
Hij, Jezus, ging midden tussen de menigte door zijn weegs, zijn levensweg, zijn eigen leven. We kunnen ons zo langzamerhand ook afvragen hoe het toch komt dat er juist vandaag de dag zoveel mensen zijn die, te midden van dreigingen en spanning in onze samenleving, zo moeizaam omgaan met frustraties, met hun woede, dat ze als het ware de afgrond ingeduwd worden en snel hun toevlucht zoeken in geweld? Hebben ze geen vaste grond onder hun voeten, weten ze niet waar ze staan? Geen eigen grond om op de bouwen, omdat ze ontworteld zijn?
Het gehele coronagebeuren heeft veel levens op los zand geplaatst. Vele van ons zoeken een uitweg in de sociale media. Lekker mopperen op anderen, zonder iets te bereiken alleen maar weerstand. De vraag komt bij mij boven: ben ik die ik wil zijn?
Dat is en blijft een zoektocht in onzekere tijden. Maar Jezus en de broeders wisten het wel. Zij gingen hun eigen weg, misschien kunnen we van hen iets leren? Amen.
