Geloof kan op veel manieren beginnen.
Ook nu, in de wereld van dit moment.
Een moment waarin we om ons heen kijken en zien dat zovelen alleen aan zichzelf denken, aan zichzelf en om zichzelf. Een wereld waarin men zich actief afkeert van anderen.
Een wereld met leiders van heel grote en heel kleine landen. En elk van hen roept:
‘Wíj zijn het belangrijkst –
Wíj gaan vóór de anderen –
Wíj horen het grootst te zijn –
Kijk hoe goed ik het doe –
Weg met de ander –
Stem op mij!”
Een wereld waar samenleven, leven voor zichzelf is.
Een wereld waarin we shoppen voor onszelf. Waarin het bevredigen van de eigen behoefte zo ongeveer het hoogste is. Een wereld waarin wij aan onszelf de handen vol hebben. Een wereld waarin zovelen zichzelf genoeg zijn. Waarin men zichzelf geacht wordt te redden, zelfredzaam zijn.
Maar zijn wij onszelf genoeg?
Ben ik de maat van alle dingen?
Dat heel eigene, op zichzelf staande ‘ik’?
Ik de zelfstandige?
Ben ik mijzelf tot doel en maatstaf?
Zou ik mijzelf tot doel en maatstaf zijn, ben ik mijzelf dan niet genoeg?
Ben ik dan niet god in het diepst van mijn eigen gedachten?
En zou ik dan niet een zelf-aanbidder moeten zijn?
Ben ik niet een zelf-aanbidder?
Zou een andere mens niet de maatstaf kunnen zijn?
Kan die andere mens een willekeurige mens zijn?
Is het niet de Ander, die buiten mijzelf en alle anderen staat?
Een Ander die helemaal anders is?
God?
